8.10.10

O traxe negro do meu pai

Foto de archivo: Collection French Lines


Por José Luiz Oubiña

Foto: O Traxe do meu Pai de José Luiz Oubiña

Meu pai era Meco, naceu nunha casiña humilde na Vilavella de O Grove (Pontevedra). Era abril do ano 1934 na Segunda República. Xogou de neno nos inicios da Guerra Civil Española no 1936, medrou no posguerra e viviu a súa preadolescencia durante a Segunda Guerra Mundial. Eran días de frío, fame e mortes. De feito, tiña un primo, Perfecto Allo Sabor -mariñeiro sindicalista- que foi represaliado e tristemente morto polos franquistas no Monte Lobeira en abril do 1938.

Pisou todos eses anos cos pés na terra ata o inicio da súa xuventude, cando puido mercar o seu primeiro par de zapatos. Traballou de panadeiro para poder levar pan e gasosas á súa boca e á súa casa. E entre tanta pobreza, morte, fame e tristura resolveu dar solución a tanta dor emigrando ao Brasil no outono do 1958, como fixera antes o seu curmán Pepe. Cos cartos aforrados dos seus pais e a axuda de toda a familia, mercou un billete e marchou co outro curmán chamado Chico. Foise sen maletas mais co corazón cheo de soños e ilusións. E coa única roupa que puido mercar: un traxe negro e unha camisa branca. Este traxe foi a súa única roupa durante os primeiros meses en Brasil. Contábame el, como anécdota, que tiña que lavar a camisa, os calcetíns e o único calzón, polas noites; estiralos na súa cama, pór a saba enriba e botarse a durmir… Deste xeito, ao día seguinte a roupa estaba limpa, seca e pranchada.

Partíu desde o porto de Vigo un día de outono, cheo de luz e esperanzas, nun barco chamado Louis Lumière. A cidade de Santos no Brasil -despois de dúas semanas de viaxe- recibiuno cos brazos abertos, como a tantos e tantos outros emigrantes que chegaban da vella Europa, arrasada física e animicamente pola posguerra. Ao chegar, me dicía el, xa tivo papeis para regularizar a súa situación, e a través do seu curmán Pepe comezou a traballar: ao principio de pintor de brocha gorda, despois de vendedor de aceite, mariño mercante, empapelador de paredes e, por último, de taxista.

Marchou atrás dos seus soños e atrás deixou familia en Galicia coa promesa de que volvería en tres anos que se acabaron convertendo en 16. Unha familia á que puido volver abrazar: a súa nai Teresa e os seus irmáns Paco, Antonio e sobriños. Mais foi no Brasil onde coñeceu a súa compañeira, María da Luz, e tivo un fillo, José Luiz.

Hoxe as súas cinzas e os seus soños descansan no Porto de Meloxo e no Monte Siradella, na terra Meca que o veu nacer.



El traje negro de mi padre

Por José Luiz Oubiña

Mi padre era Meco, nació en una casita humilde en la Vilavella de O Grove (Pontevedra). Era abril del año 1934 en la Segunda República. Jugó de niño en los inicios de la Guerra Civil Española en el 1936, creció en la posguerra y vivió su preadolescencia durante la Segunda Guerra Mundial. Eran días de frío, hambre y muertes. De hecho, tenía un primo, Perfecto Allo Sabor -marinero sindicalista- que fue represaliado y tristemente muerto por los franquistas en el Monte Lobeira en abril del 1938.

Pisó todos esos años con los pies en la tierra hasta el inicio de su juventud, cuando pudo comprar su primer par de zapatos. Trabajó de panadero para poder llevar pan y gaseosas a su boca y a su casa. Y entre tanta pobreza, muerte, hambre y tristeza resolvió dar solución a tanta dolor emigrando al Brasil en otoño de 1958, como hiciera antes su primo Pepe. Con el dinero ahorrado de sus padres y la ayuda de toda la familia, compró un billete y marchó con otro primo llamado Chico. Se fue sin maletas, mas con el corazón lleno de sueños e ilusiones. Y con la única ropa que pudo comprar: un traje negro y una camisa blanca. Este traje fue su única ropa durante los primeros meses en Brasil. Me contaba él, como anécdota, que tenía que lavar la camisa, los calcetines y el único calzoncillo, por las noches, estirarlos en su cama, poner la sábana encima y echarse a dormir… De esta forma, al día siguiente la ropa estaba limpia, seca y planchada.

Partió desde el puerto de Vigo un día de otoño, lleno de luz y esperanzas, en un barco llamado Louis Lumière. La ciudad de Santos en Brasil -después de dos semanas de viaje- lo recibió con los brazos abiertos, como a tantos y tantos otros emigrantes que llegaban de la vieja Europa, arrasada física y anímicamente por la posguerra. Al llegar, me decía el, ya tuvo papeles para regularizar su situación, y también a través de su primo Pepe comenzó a trabajar: al principio de pintor de brocha gorda, después de vendedor de aceite, marinero mercante, empapelador de paredes y, por último, de taxista.

Marchó atrás de sus sueños y atrás dejó familia en Galicia con la promesa de que volvería en tres años que se acabaron convirtiendo en 16. Una familia a la que pudo volver a abrazar: a su madre Teresa y a sus hermanos Paco, Antonio y sobrinos. Pero fue en Brasil donde conoció a su compañera, María da Luz, y tuvo un hijo, José Luiz.

Hoy sus cenizas y sus sueños descansan en el Puerto de Meloxo y en el Monte Siradella, en la tierra Meca que lo vio nacer.

Traducción del gallego al castellano: Deborah Castro

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Gracias por tu comentario.

Te puede interesar